Tale after blood-How we born

การละเมิดทรัพย์สินทางปัญญาของผู้อื่นอาจไม่มีกฏหมายหรืออะไำรรับรองได้แต่นั่นเป็นสมบัติของคนต่ำ มันสื่อถึงรากง่าวของบิดามารดาทุกท่านที่คิดจะคัดลอกบทความแปลผม การละเมิดทรัพย์สินทางปัญญาของผู้อื่นอาจไม่มีกฏหมายหรืออะไำรรับรองได้แต่นั่นเป็นสมบัติของคนต่ำ มันสื่อถึงรากง่าวของบิดามารดาทุกท่านที่คิดจะคัดลอกบทความแปลผม หากมีความคิดเห็น ขอขอบคุณที่ทุกท่านมองเห็นและคลิกที่"Post a comment"ที่ไต้บรรยาย
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
นิทานหลังหยดเลือด-พวกเราเกิดได้อย่างไร
        พวกเราเกิดได้อย่างไร อืม............นับว่าเป็นคำถามที่ดีนะมีคนเคยถามผมบ่อยเหมือนกัน   เรื่องมันมีอยู่ว่าวันหนึ่งผมไปเจอคุณโอคามิที่เรียนพิเศษแห่งหนึ่งในเสรีเซ็นเตอร์(ปัจจุบันคือพาราไดซ์)และผมก็...........จริงๆแล้วผมก็คุยๆกัน เขาก็เลยนับถือผมเยี่ยงพี่ชายที่แสนดีคนหนึ่ง แล้วก็คุยกับเรื่องสงคราม(ด้วยความที่ผมเป็นคนที่มีความสุขกับเรื่องนี้อยู่แล้ว) และแล้วโอคามินั้นได้เล็งเห็นถึงการทำสงครามที่เป็นสันติและเขาก็เสนอผมเรื่องการเล่น
บีบีกัน 
         บีบีกันนั้นผมก็ดูๆแล้วเป็นอะไรๆที่มันลงทุนสูงลิ่วซึ่งเริ่มต้นที่
ปืนที่ราคาสูงที่สุด สูงถึง5000-15000บาท  บางกระบอกนั้นสูงถึง25000เลยทีเดียว   ซึ่งมันแพงมาก แต่ในยุคเฟื่องฟูของบีบีกันนั้นราคา4500-5500บาทนั้นนับว่าราคาที่ถูกมากๆแล้ว  

เกราะนับว่าราคาที่สูงไม่แพ้กันที่สูงที่สุดที่ใช้จริงและคุณภาพก็สูงมากแต่ราคาก็แพงมากอย่างคุณภาพของKAIY Gearก็คือตั้งแต่ราคา2500-8000บ้างก็ดีแต่ถ้าสำหรับการรบจริงแล้วมันคุ้มกับที่เสียครับผมเพราะชีวิตมันมีราคามากกว่าที่เราคิดมาก
แต่โดยทั่วไปแล้วงานจีนเป็นที่นิยมมากที่สุดราคาสนนอยู่ที่600-1100บาทครับ


สนับศอกเข่าและถุงมือนับว่าราคาถูกที่สุดสำหรับการลงทุนและนำมาใช้ในชีวิตจริงได้(ถุงมือ)ถุงมือเริ่มที่ราคา200-400บาทและที่ถูกที่สุดคงจะเป็น10บาทคือถุงมือผ้าขาวแต่พวกนั้นคุณภาพไม่ค่อยดีและกันได้ไม่มากเท่ากับบีบีแน่นอน




       โอคามิโดยทุนเดิมแล้วเป็นคนที่อ่อนแอมากจนบ่งบอกออกมาทางหน้าตาและด้วยเหตุนั้นผมเลยบอกเขาว่า"พี่อาสาจะทำให้เธอเป็นลูกผู้ชายที่สมดั่งชาย"และจะพยายามทำให้สิ่งที่ผมพยายามมอบและยัดเยียดให้นั่นคือ"ความเชื่อ"ความเชื่อที่ว่าเกี่ยวกับเรื่องสงครามโลกครั้งที่สองเรื่องของจักรวรรดิญี่ปุ่น    ในชีวิตผมนั้นศรัทราในลัทธินี้มากจนผมคิดว่าเป็นทหารไทยที่เป็นทหารอาสารบให้ญี่ปุ่นในสมัยนั้นเลยทีเดียว โดยเริ่มจากการปรับปรุงเครื่องแบบทหารกองจักรวรรดิ
ให้ทันสมัยและดูดี ขึ้นมา
        ดังนั้นผมเลยตอบตกลงและก็เสนอด้วยว่าผมจะทำให้เขาเก่งได้สมดั่งชายโดยวิถีของผม        จากนั้นผมก็เริ่มซื้อปืนมาบ้าง เครื่องแบบบ้าง                       รวมๆกันแล้วผมเสียเงินลงทุนเพื่อสิ่งนี้เพื่อที่จะบรรลุในสิ่งที่ผมเชื่อและทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้น
        ทุกวันนี้ผมต้องมานั่งใจสลายเพราะเขาไม่พัฒนาขึ้น เป็นเวลา 1 ปีที่ผมพยายามช่วยเหลือเขา 1 ปีแห่งความทุกข์ที่ผมพยายามช่วยเหลือเขา แต่กลับไม่ก้าวหน้าเลยสักนิด นิดเดียวก็ไม่เห็นผล เพราะสิ่ง ที่ผมอยากให้เขาทำก็คือซื้อปืนและเกราะซึ่งเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุด แต่กลับเอาเงินมากมายไปซื้อตุ๊กตุ่น ตุ๊กตา ซื้อของบ้าบอคอแตก 
        เวลาเขาเร่งคนอื่นที่มาเร็วๆ มาแบบด่วนๆ ผมคนหนึ่งที่ต้องมาแบบเร็วๆ   พอคนอื่นที่เร่งเขามาเร็วๆ มาแบบด่วนๆเชื่อใหมครับด้วยระยะที่เดินมันแค่ 1-1.2 กิโลเมตรเขาใช้เวลาวิ่งถึง 1 ชั่วโมงครึ่งเดินทางมาหาผม โห!? ใครๆก็คงพูดว่าช้ามากจริงใหมครับ เขาบอกผมว่ามีเรื่องที่จำเป็นมากที่เขาต้องทำนั่นก็คือ"เล่นเกมส์จับตุ๊กตา"ฟังเเล้วเหนื่อยเลยครับ

       เขาเคยพูดในตอนแรกๆว่า"ผมจะซื่อสัตย์กับเทพเจ้าที่ผมศรัทราพระอะมาเทระสุ" แต่พอเวลาเปลี่ยนไปใน 1 ปี ซึ่งคำนั้นมันก้องอยู่ในหูผมว่า "ผมไม่ใช่คนที่จำเป็นจะต้องมาสู้เพื่อมัน"  ทุกวันนี้คำพูดเหล่านั้นยังคงก้องอยู่ในหู ผมกลายเป็นหมาหัวเน่าในสายตาเขา
แต่ผมก็เข้าใจนะว่าผมเคยทำเรื่องผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงมาก็มาก
แต่กลับกลายเป็นสิ่งที่ผิดพลาดที่ใหญ่หลวงเช่นกัน เขาก็หนีไปแบบไร้เยื่อไยทุกวันนี้ผมต้องมาแบกรับภาระตรงนี้คนเดียวยากลำบากแค่ใหนก็ต้องทำเพราะมันคือสิ่งที่ผมรัก          
       นี่แหละน้าๆสิ่งที่เรียกว่ากีฬาแฟชั่น  หรือ ธุรกิจแฟชั่น

สุดท้ายมันก็จบแบบนี้